Post it's poezie: Bieb @ Lochem.

Oke. Nu begint het allemaal pas echt vorm te krijgen. Ik weet het, de gedichtjes moeten sterker, de foto's beter maar er is een beginnetje toch? En aangezien de gedichtjes álá minute zijn geschreven omdat ik graag wil schrijven vanuit de plek zelf is het gewoon eventjes moeilijk in z'n stressvolle situatie. Maargoed. Laat ik nu maar even vertellen over mijn briefjes:

Ik vond het dus echt dood eng en heb maar gewoon snel een gedichtje in elkaar geflanst. Tot overmaat van ramp was er ook nog eens een hele groep zeven klas in de bieb. Niet dat die groep zeven klas nu z'n ramp was. Maar het betekende nog meer bekijk.Vervolgens heb ik maar snel een gedichtje geschreven, op een bijpassende plek geplakt en een foto genomen.

-Op boekenplank;

Ik had me die nacht willen
verstoppen, voor jouw ogen;

Ik wou niet belezen worden.

-In gedichten bundel;

Ze bundelde al haar krachten
en leegte haar hoofd.

Wat u leest is slechts
een afvalstof.

- Op de krant [trouw];

Nieuwslezer.

Hij had iedere ochtend
trouw het nieuws gelezen
met kopje koffie en al.

Maar nooit had het nieuws
hem gelezen, nooit.

Briefje gevonden?
Ik zou het leuk vinden als uw een reactie achterliet! :")

Wat is Post it's poëzie?

Ik denk dat dichten een groot probleem kent; het cliché beeld.
Het beeld van de oude grijze man die in zijn eenzame kelderwoning een gedicht in elkaar flanst. Maar poëzie kan ook hip zijn en alledaags. Het zijn niet alleen de dikke bundels. Het zijn ook de kleine gedichtjes die mensen kunnen raken, ontroeren, verblijden. Bijvoorbeeld die kleine gedichtjes op de gele post it's die je tegen komt in de trein, tussen de schappen in de supermarkt, in de boekhandel of op andere vreemde plekken. Misschien blijven ze je zelfs even bij en zo heb je alledaagse, snelle, moderne poëzie!


Hoe 't idee tot stand kwam.
Toen ik aan het treinen was met in mijn tas een pen en een blok gele post it's kwam ik op dit idee. Waarom zou ik niet stiekem een briefje achter laten? Ik zat daar als vijftien jarige troela in een overvolle trein. Schaamde me kapot maar liet dat briefje plakken en kreeg een positieve reactie toe gemaild. [Mooi gedicht Renske. En een prachtig idee. Succes!! Cem Kekik] Dat was de doorslag; ik zou hier mee door gaan & misschien dat ik zo mijn eigen geluk ook een beetje maak. Je weet immers maar nooit waar z'n briefje terecht komt. Maar voorlopig is mensen mijn gedichten laten lezen al genoeg!

Liefs,
Renske Dijk.